Het cliché van de eerste klap

‘Ik kan niet eens meer precies terughalen wanneer ik de eerste klap heb gehad. Sommige dingen zijn gewoon vervaagd, of heb ik verdrongen. Het was alsof ik twee parallelle levens had, aan de ene kant waren er de momenten dat je het goed had – we gingen samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, verhuizen – en dan waren er die andere momenten. Steeds weer een nieuwe start. Ik heb wel 100 keer gehoord ‘we beginnen morgen weer opnieuw’. Maar dat is natuurlijk een illusie.’

Het blijkt steeds weer zo’n cruciale vraag weet ik nu ik in veel media verscheen. Wanneer kreeg je de eerste klap?

Waarom is die vraag zo belangrijk? Waarom vind ik die vraag zo plat?

Ik vind klap echt zo’n cliché. Overal waar je leest over geweld gaat het altijd over ‘de klap’. Het is zoveel meer dan dat. Omdat je eerder al de grens overging door overschrijding van je grenzen toe te staan. Een klap zit veel meer in het bewuste stadium. Terwijl je daarvoor, zeker als er sprake is van psychisch geweld, allang ingezogen bent geraakt in een zeer ongezonde relatiedynamiek. Dat wil ik rechtzetten. Want in dat stadium ben je je daar nog niet van bewust.

Iets dichter bij jezelf. Wanneer sta jij wel eens te lang iets toe waar je eigenlijk niet achter staat vanuit je persoonlijke waarden? Waarom verduur je dat dan toch?