De trouwjurk, die heb ik nog

Het is mijn jurk en die staat symbool voor iets goeds. Niet voor een slecht huwelijk, wel voor mijn keuze om ja te zeggen tegen een gezinsleven. Ik geloofde erin, ik wilde graag gelukkig zijn en moeder worden. Het staat symbool voor mijn kracht, mijn moederliefde en mijn drive het anders te willen doen dan mijn gescheiden ouders.

De ringen heb ik verkocht. Daar zat verbintenis in, die waren van samen. Waarom zou ik steeds in dat bakje kijken en een vriendschapsring en trouwring zien. Het had geen waarde meer.

Het bruidsboeket vloog een dag na de bruiloft al van de zoldertrap naar beneden. Ik had het willen drogen als herinnering aan een mooie dag. Hij wilde het goedmaken, een nieuwe kopen. Maar dat hoefde voor mij niet meer. Het was onvervangbaar. Dat kreeg ik de jaren erna heel wat keren als verwijt naar mijn hoofd geslingerd. Dat ik hem geen kans gaf zijn fout te herstellen.

Twee ingelijste trouwfoto’s gaf ik aan mijn zoons. Allebei een foto van papa en mama op de slaapkamer. Je ouders zien als het geheel waar jij uit voortkomt.

Zo heb ik zelf mijn leven lang de trouwfoto van mijn ouders staan. Het herinnert me aan mijn jeugd, de tijd waarin we het fijn hadden met elkaar. En dat verlangen naar een gewoon gezin en mijn ouders bij elkaar. Het kind in mij kan het nog voelen.