Huh, hoezo dan nog intiem denk je (als omstander) misschien?
De mangel draait door en ieder onbenullig ding is weer aanleiding tot uitbarstingen. Gescheld, geschreeuw aan de telefoon, 10 berichten achter elkaar met hoofdletters en uitroeptekens, gedreig met advocaten of van aangifte omdat je de kinderen zou gijzelen, continu ter verantwoording worden geroepen over financiën.
Gek werd ik er van. Je wilt ergens uitkomen en zit nog in een wurggreep.
Voor de omstanders: als er (ook) sprake was van psychisch geweld in de relatie dan loopt het na de scheiding vaak door. Deze kwelling is veel erger dan de klappen of stompen. Die laat je achter je. Maar dit?
Je wil vrij zijn en rond rennen in wuivend gras. Niet onder een grote betonplaat platgewalst worden.
Dwingende controle, intieme terreur, coercive control, allemaal begrippen voor hetzelfde. De intieme terreur na de scheiding bestaat uit de continu druk die er is. Tergend en uitputtend. Je probeert te de-escaleren… te voorkomen dat… geen aanleiding geven…
Maar dat is de grap. Wat je ook doet, die bom barst steeds als je het niet verwacht. Niets tegen in te brengen. Je probeert huid en haven te redden, zoiets. En ondertussen ga je door met je leven en wil je het leuk hebben met je kinderen.
Heb jij ook last van deze terreur, voelt het uitzichtloos en vraag je jezelf vaak af, houdt het dan nooit op?
Het is vooral een proces van zelf loskomen, waardoor het steeds minder vat op je krijgt. Hoe meer jij in je autonomie komt, hoe minder het je zal raken. En dan wordt het aan de andere kant steeds stiller of het raakt je niet meer, is mijn ervaring. Wat me daarbij hielp was een soort mantra ‘ik doe het toch nooit goed’. Linksom of rechtsom, wat ik ook deed, de bom kon toch wel barsten. Dus kon ik maar beter kiezen voor hoe ik het wil. Nee is ook een keuze, leerde ik.
Daarom, jij bent goed genoeg, je doet het goed en je mag kiezen voor jezelf.
Reageer hier op LinkedIn